Amaiera gabeko arratsei begira.

Zure amets lokartuei buruz irakurtzen nuen bitartean amets iratzarriak agertu zaizkit niri. Amaiera gabeko arratsei begiratu diet. Eguzki izpiek, goxotasunez, melodia lasaiak berpiztu diztuzte nire belarrietan. Nire ametsek beste bizitza baterako pasaportea izan beharrean, denbora makina bat dute beraien artean. Eta bizitza zahar batetan ohikoa litzateken hondar zatira eraman naute.
Zuk, eginiko hanka sartzeak ez direla errepikatuko diozu. Nik errepika daitezen behatzak gurutzatuko ditut. Edo ez, agian ez. Agian, nik ere aukera berri horren desira daukat barnean, ez ordea dena eraikitzen hasteko adorea.
Inoiz, urrunera ihes egin nuenean, amets horiek errealitate bihurtuko nitueneko esperantza izan arren, dena ezabatu ondoren indarrek edo adoreek (nork daki bat baino gehiago ez ote dagoen...) ihes egin zidaten. Itsasoak, han ere, laguntza eskatu zidan. Are urrunago ihes egin behar izan nuen guztia berreraiki eta birkokatzeko.
Guztia? Ez, guztia ez. Horretarako, ametsei dei egiten diet. Ametsei dei egiten diet. Ametsei dei egiten diet.

Amaiera gabeko arratsei begira.