Arnas erritmikoa
amaitu da. Kantabriako itsasertzeko egonaldia ere amaitu zait. Baina, ez
dauzkat begiak ireki beharrik, eguna ere esnatu dela sentitzeko. Horrela
jarraitu dut une batez.Umeak entzuten ditut. Agian Alec ek autoa lapurtuko zion
txikiari. Ziurrenik kolpetxoren bat jasoko zuen sari moduan... Haurrak…
Hala ere,
urrunago beste soinutxo batzuk entzuten ditut. Txio txio dio norbaitek. Txrrr
txrr erantzuten dio beste norbaitek. Arnasa hartu dut eta mila aroma ezberdinek
hartu dute nire biriketarako bidea. Eguzkia ere sentitzen dut nire gorputz
biluzian. Ederra da gaur goiza.
Begiak zabaldu
ditut. Orain ulertzen dut, sekretua oihukatu dit egutegiak. Martxoak 21a dela kontatu dit.
Iritsi omen da udaberria. Udaberria. Honenbeste esaeren guraso, hainbeste
ipuinen gotorleku. Hainbat amodio istorioren hasiera, beste askoren amaiera
puntu. Batzuentzat epeltasunaren eta maitasunaren urtaroa omen da, besteentzat,
aldiz, udarara iristeko aldapa amai gabea. Ni bigarren talde honen aldeko
izendatu naiz bizitza osoan. Agian, eskolako azken txanpa hau gogorra izaten
delako. Edo beharbada, maitasuna nirekin bat ez datorren zerbait dela uste izan
dudalako. Auskalo. Hala ere ezin esan oso garai gogokoa izan dudanik hau.
Baina, orain,
iritsi da udaberria. Eta irribarrea ekarri du berarekin bidai lagun.
Oroitzapenak ere maletan sarturik dituela eta, hor oroitu naiz soineko berria
jantzi eta Loiolako bidea egin nuen egun huraz. Baita, Zumaiako hondartzan
eguzkia ezkutatzen ikusi nuenekoa. Eta nola ahantzi, igandeko entrenamentu
ondoren futbol zelaian zuekin igarotako momentuak. Gogoan dut nola balkoiko
sofan etzan eta irakurtzen nuen. Baita patinak jantzi eta tirrist tarrast ibili
izan ginela. Oroitzapenak, eguzkia, irribarrea, zoriona. Balio berri bat hartu
dit aurten udaberriak. Eta, gogoko dut!
Etorri da. Etorri
dira. Mila kolore, mila usain, mila sentipen… baina batez ere, mila irribarre.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina