Izarrei begira

Malkoak

Nekeak

Maiteak.

Zergatik negar, hain polita denean irria.

Gutun bat jaso nahiko nuke urrutira bidaiatu ahal izateko, hain urrun non ezingo dudan atzera begiratu, non beldurrak ere ezingo nauten jarraitu.

Zaharrak

Ikarak

Laztanak.

Jakin gabe besarkadek oihartzunak dituztela, garrasika nabil.

Marraztu nahiko nuke hondartzetako hondar zuritan, jakinik itsasoak ezabatuko duela, berarekin eramanez arduraren zama hutsala.

Zatarrak

Beldurrak

Gerrak.

Ugertu diren masailak, agurtu gabe desegiten diren  lainoak.

Esna jarrai nahiko nuke ametsak ez hiltzeko,  eraiki daitezkeen amets oro ortzi beltzean dira,  inoiz ez naiz aspertu izarrei begira.

Hormak maite ditut

Irudiek hitzegin dezakete. Tamalez, ez da askotan esan nahi den dena irudi batean sartzen. Pasaia bat, pertsona baten sentimenduak, ezin dira irudietan oro jaso. Aldiz, unearen isladatxo bat jaso dezakegu. Uneak batzen joan gaitezke, oroitzapenak biltzen doaz, irudiak gehitzen doazen einean.

Eta, hona egin nauena, hormak igotzeko gaitasuna, berak eman dit askotasunaren jarraitzaile sutsu izateko bidea. Atsegin dut, ez agertzea argazkietan dena, eta berriro bertara joan behar izatea. Baina baita ere, atsegin dut, argazki batek oroitzapenak ekartzea, izandakoak. Oraindik amets asko ditut beteko ditudanak.

Aldapan gora igotzean sortzen zaidan nekea gustoko dut. Bihotza taupada ozenez entzutea, bizirik nago. Haizeak usain garbiak dakartza, hormen artean, lainoen gainean edo azpian. Beldurrak gainditzeko behar bat sortzen zait barnen, erronka.

Hegoka hegan

Bero dela esan dit irratiak. Nik ez dut halakorik sentitzen. Itzalak eguzkiarengandik babesten nau. Haizeak, astiro, aurpegia leunki laztantzen dit.

Ingurura begiratu dut. Ohiko paisaia honetan ez ohikoaren bila hasi naiz. Begiratu eta begiratu, bilatu eta bilatu. Aurkitu ez arren, egunero bezala, zortedun sentitu naiz.

 Begiak irekitzean ikusten dudanera ohituta egotea normala omen da. Nik uste dut inoiz ohituko  enaizen zerbait dudala begi aurrean. Ikusten dudana ez dagoela jende askoren eskutan ulertu dut. Edo agian, nire eskutan dagoena nirea bakarrik dela sentitu dut.

 

Gaur zerura gerturatzen gaituzten gailur horiek askatasuna dirudite. Inoiz, ordea, zeharka beharreko horma altuak direla sentitu izan dut. Auskalo, agian bertako haizeak maiterkiro laztantzen nauenean hormek zeharka ezinak izateari utziko diote. Agian, egunen batean amets horietara gerturatuko naute.

Oporretan daude.

Mendia, hondartza, aireportuak, batzuk zorte gutxiagoz autobusa, urrun, bertan, gelditu gabe, deskantsatzen, ihes egiten, maite dituztenekin elkartzen…

Gaurko eguna, beste asko bezalakoa izan da. Eguzkitsua eta luzea. Gaurko afaria, beste askotan bezalakoa izan da. Buka ezina eta goxoa. Gaur, beste askotan bezala, egun amaieran eguna amaitu dela pentsatu dut. Bainua prestatu dut. Arropak erantzi ditut. Eta behatz puntak tenperatura berotik apurtxo bat pasatzen dela gogorarazi dit. Niri gustatzen zaidan bezala erantzun dit irribarre batez ispiluak. Oinak. Ipurdia. Gero, belaunak. Apurka apurka, zilborra. Titiak. Ilea eta lepoa. Lagun beti bezala. Ezpainak. Sudurra. Betileak eta segidan begiak. Hauek ere banaezinak. Kopetak beretzat lekurik izango ez ote duen duda mudan ibili ondoren, beste guztiei jarraitu die. Eta orduan iritsi dira belarrietara egun hauetan ikusitako hitz guztiak…

Mendia, hondartza, aireportuak, batzuk zorte gutxiagoz autobusa, urrun, bertan, gelditu gabe, deskantsatzen, ihes egiten, maite dituztenekin elkartzen…

Ozen iritsi dira. Mila ahotsetan. Hizkuntza desberdinetan. Irribarrez beterik.

Bai, hiru hilabete eta erdi badira dagoeneko itzuli nintzela. Hitz horiek guztiek errepikatu didate hau. Oporrak diote. Oporrak, berriro. Non zaudete? Iristen dira belarrietara. Apurka apurka. Burutik igaro ondoren, bihotzari iristen zaizkio. Eta honek begiei ematen die aukera erantzuteko. Non zaudete? Eta bidea berbera da, erantzuna berdina.

Egunek hegaka dihardute oraindik. Azkarrago joan al litekeen galdegiten diet nik hala ere. Oporrak diozuen guztiontzat ulergaitza izan arren, nik galderaka jarraituko diet.   

Belarriak entzutea utzi nahi omen dute. Begiek ere ikusteari uko egin nahian dabiltza. Birikek gabeziaren bat ere badute. Guztia azkarragoa izan da oraingoan. Burua, lepoak jarraikiz. Besoak. Eta ipurdia. Behatz puntak, kanpoko hoztasunaz berri eman aurretik guztiz tapatu naiz. Beraz, nola jakin zer pasatzen den hor kanpoan?

Etorri da. Etorri dira.

Arnas erritmikoa amaitu da. Kantabriako itsasertzeko egonaldia ere amaitu zait. Baina, ez dauzkat begiak ireki beharrik, eguna ere esnatu dela sentitzeko. Horrela jarraitu dut une batez.Umeak entzuten ditut. Agian Alec ek autoa lapurtuko zion txikiari. Ziurrenik kolpetxoren bat jasoko zuen sari moduan... Haurrak…

Hala ere, urrunago beste soinutxo batzuk entzuten ditut. Txio txio dio norbaitek. Txrrr txrr erantzuten dio beste norbaitek. Arnasa hartu dut eta mila aroma ezberdinek hartu dute nire biriketarako bidea. Eguzkia ere sentitzen dut nire gorputz biluzian. Ederra da gaur goiza.

Begiak zabaldu ditut. Orain ulertzen dut, sekretua oihukatu dit  egutegiak. Martxoak 21a dela kontatu dit. Iritsi omen da udaberria. Udaberria. Honenbeste esaeren guraso, hainbeste ipuinen gotorleku. Hainbat amodio istorioren hasiera, beste askoren amaiera puntu. Batzuentzat epeltasunaren eta maitasunaren urtaroa omen da, besteentzat, aldiz, udarara iristeko aldapa amai gabea. Ni bigarren talde honen aldeko izendatu naiz bizitza osoan. Agian, eskolako azken txanpa hau gogorra izaten delako. Edo beharbada, maitasuna nirekin bat ez datorren zerbait dela uste izan dudalako. Auskalo. Hala ere ezin esan oso garai gogokoa izan dudanik hau.

Baina, orain, iritsi da udaberria. Eta irribarrea ekarri du berarekin bidai lagun. Oroitzapenak ere maletan sarturik dituela eta, hor oroitu naiz soineko berria jantzi eta Loiolako bidea egin nuen egun huraz. Baita, Zumaiako hondartzan eguzkia ezkutatzen ikusi nuenekoa. Eta nola ahantzi, igandeko entrenamentu ondoren futbol zelaian zuekin igarotako momentuak. Gogoan dut nola balkoiko sofan etzan eta irakurtzen nuen. Baita patinak jantzi eta tirrist tarrast ibili izan ginela. Oroitzapenak, eguzkia, irribarrea, zoriona. Balio berri bat hartu dit aurten udaberriak. Eta, gogoko dut!

Etorri da. Etorri dira. Mila kolore, mila usain, mila sentipen… baina batez ere, mila irribarre. 

Arnasak eramaten gaitu urrun

Arnasak eramaten gaitu urrun. Pentsatu gabe egiten dugun gauza bat dugu, arnastea, eta pentsatzen dugunean, gaizki gabiltzan seinale, edo besoak zabalik itsaso bazterren bateko zelai batean, birikak zabalik, haizearen aurka bultzaka gauden seinale. Askorik ohartu gabe garamatza, alde batetik bestera haizeak, eta behar dugula nabaritzen dugunean, zein gaizki. Gutxi dira gai, oxigeno falta bere neurrian baloratzeko, gaixoren batzuk akaso, urpekariak apika, mendizaleak tarteka. Ez gara ohartzen zer dugun esku artean, bide batez, kezkatuak gaude ez dugulako nahikoa arropa, udaberrirako, udaberrian arropak kendu egin behar direnean, zein polita soineko berdea, orban zuriekin. Altuerak kendu izan dit, urak lapurtu bertan murgiltzean, eta gaitzak baita eraman. Oinarrizko beharrak betetzen ditudanean, lasai sentitzen nabil azken astean, lo, jan. Nekea da hitzik egokiena, arnasten ere nekatu, haizea biriketara eramaten nabaritu eta horretan saiatu, behin eta berriz birikak ganoraz betetzen. Ugarik dutena delako, beti hor dagoenez, ahaztu egiten zaigu sarritan, duen boterea. Badira teoria psikologikoak, konspirazioetan oinarrituak, zientzian, naturan edo erlijioan.  Baina, ez nago geldirik, arnasak eramango gaitu beste behin, urrun. 

Amaiera gabeko arratsei begira.

Zure amets lokartuei buruz irakurtzen nuen bitartean amets iratzarriak agertu zaizkit niri. Amaiera gabeko arratsei begiratu diet. Eguzki izpiek, goxotasunez, melodia lasaiak berpiztu diztuzte nire belarrietan. Nire ametsek beste bizitza baterako pasaportea izan beharrean, denbora makina bat dute beraien artean. Eta bizitza zahar batetan ohikoa litzateken hondar zatira eraman naute.
Zuk, eginiko hanka sartzeak ez direla errepikatuko diozu. Nik errepika daitezen behatzak gurutzatuko ditut. Edo ez, agian ez. Agian, nik ere aukera berri horren desira daukat barnean, ez ordea dena eraikitzen hasteko adorea.
Inoiz, urrunera ihes egin nuenean, amets horiek errealitate bihurtuko nitueneko esperantza izan arren, dena ezabatu ondoren indarrek edo adoreek (nork daki bat baino gehiago ez ote dagoen...) ihes egin zidaten. Itsasoak, han ere, laguntza eskatu zidan. Are urrunago ihes egin behar izan nuen guztia berreraiki eta birkokatzeko.
Guztia? Ez, guztia ez. Horretarako, ametsei dei egiten diet. Ametsei dei egiten diet. Ametsei dei egiten diet.

Amaiera gabeko arratsei begira.

Sigo siendo

Aurreko baten, zinera joan nintzen. Peruko musikarien eta musikaren, inguruko pelikula-dokumental bat ikusi nuen, gomendagarria zeharo. Baina ostirala zen, aste gogorra izan nuen eta lo hartu nuen, edo ez. Bapatean, amestu nuen Perun nengoela, Quechueraz hitzegiten herri txiki bateko haurrekin, bertako irakasle nintzela. Beharrezkoa soilik nuen, ongi eta gustora bizitzeko adina, ez nuen zelularrik, ez autorik. Beste bizitza bat, agian aukera berri bat, dena eraikitzen hasteko aukera bat, baina jakinik, aurretik eginiko hanka sartzeak, ez direla errepikatuko.

http://www.youtube.com/watch?v=nsxvHH1Ss8E

Itsaso

Lurralde asko daude, ezezagunak niretzat. Ez naiz biziko ere, behar adina denbora, nahi dudan oro ezagutzeko. Baina bada, lurraldetxo bat, menditxoz betea, bidetxoz irekia, eskuz idatzia, ahoz oihukatuak, elkarrekin ezagutu duguna. Hurbil ez izanagatik ere, beti jarraitu dugu altxor berriak aurkitzen. Berezitasunez beteriko lagun, erakutsi diezaiegun, begiak arrainen modura zabalik dituzten hauei, gure lurraldetik apur bat.

Itsasoaren aintzinean, gainean eta barnean, asko idatzi da, eta idatziko da. Zuk, orain, ez duzu aurrez aurre ikusten ahal, ez usaintzen. Ezingo dizut usainik bidali, baina irudi honekin, irudika dezakezu, amestu akaso. Nonbaitetik, nonbaiten, itsaso zabalari so, kresalari sentimentuak eskainiz, idatzi irribarreak, marraztu malkoak.

Gabon!

"Gabon!"

Ingurura begiratu dut. Txundituta nago. Bada denbora iada hitz hau entzun ez dudala. Badira urte batzuk hitz honek norabide ezberdinetatik ihes egin eta "Bona nit", "Buenas noches", "Dormé bien", "Good night" eta horrelakoetan bihurtu dela. Inoiz jaso dut Gabon! bat whatsappean, agian facebookean eta asko jota Skype batean. Baina iada ahantzirik neukan nolakoa zen bere doinua.

Berriro ingurura begiratu dut. Eta bai, arrazoia nuen. Uste bezala inor ez zen hitz horien jabe. Ziurrenik haizeak oparitxo bat ekarri nahiko zidan. Eta agian zure ezpainek xuxurlatu dituzten hitzak nire belarrietaraino ekarri ditu. Nik badaezpada irribarre egin dut. Ez harritu nire begien dirdirak iratzartzen bazaitu.

Denbora atzera bota behar da blog honen jatorria ezagutzeko. Egun batean ideia bat bezala baino gehiago promesa bat bezala honi buruz hitz egin nizun. Eta askotan, nire agintza bete ez dudala sentitu dut. Jatorria, nire hitzetan aurkitu dezaket. Nire ezkutuko hitzetan. Aldiz, nondik norakoak eskutitz bihur nahiko nituzke. Badakizu, zure laguntza behar dut honi nolabaiteko forma emateko. Zure laguntza behar dut isiltasunak apurtzeko. Baina batez ere, badakizu, zure laguntza behar dut nire hitz burrunbak isiltzeko.

Hau da, zure laguntza behar dut gure eskutitzak sortzeko. Gure ezkutuko hitzak xuxurlatzeko.

Esku bat bota nahi?