Arnasak eramaten
gaitu urrun. Pentsatu gabe egiten dugun gauza bat dugu, arnastea, eta
pentsatzen dugunean, gaizki gabiltzan seinale, edo besoak zabalik itsaso
bazterren bateko zelai batean, birikak zabalik, haizearen aurka bultzaka gauden
seinale. Askorik ohartu gabe garamatza, alde batetik bestera haizeak, eta behar
dugula nabaritzen dugunean, zein gaizki. Gutxi dira gai, oxigeno falta bere
neurrian baloratzeko, gaixoren batzuk akaso, urpekariak apika, mendizaleak
tarteka. Ez gara ohartzen zer dugun esku artean, bide batez, kezkatuak gaude ez
dugulako nahikoa arropa, udaberrirako, udaberrian arropak kendu egin behar
direnean, zein polita soineko berdea, orban zuriekin. Altuerak kendu izan dit,
urak lapurtu bertan murgiltzean, eta gaitzak baita eraman. Oinarrizko beharrak
betetzen ditudanean, lasai sentitzen nabil azken astean, lo, jan. Nekea da
hitzik egokiena, arnasten ere nekatu, haizea biriketara eramaten nabaritu eta
horretan saiatu, behin eta berriz birikak ganoraz betetzen. Ugarik dutena
delako, beti hor dagoenez, ahaztu egiten zaigu sarritan, duen boterea. Badira teoria
psikologikoak, konspirazioetan oinarrituak, zientzian, naturan edo erlijioan. Baina, ez nago geldirik, arnasak eramango gaitu
beste behin, urrun.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina