Bero dela esan
dit irratiak. Nik ez dut halakorik sentitzen. Itzalak eguzkiarengandik babesten
nau. Haizeak, astiro, aurpegia leunki laztantzen dit.
Ingurura begiratu
dut. Ohiko paisaia honetan ez ohikoaren bila hasi naiz. Begiratu eta begiratu,
bilatu eta bilatu. Aurkitu ez arren, egunero bezala, zortedun sentitu naiz.
Begiak irekitzean ikusten dudanera ohituta
egotea normala omen da. Nik uste dut inoiz ohituko enaizen zerbait dudala begi aurrean. Ikusten
dudana ez dagoela jende askoren eskutan ulertu dut. Edo agian, nire eskutan
dagoena nirea bakarrik dela sentitu dut.
Gaur zerura
gerturatzen gaituzten gailur horiek askatasuna dirudite. Inoiz, ordea, zeharka
beharreko horma altuak direla sentitu izan dut. Auskalo, agian bertako haizeak
maiterkiro laztantzen nauenean hormek zeharka ezinak izateari utziko diote.
Agian, egunen batean amets horietara gerturatuko naute.
Askatasun nahiak lotzen gaitu. Gailurretan loratzen diren arnasaren kimuak izan litezke bide geure barneko lorerik ederrenak topatzen laguntzeko, baina gelarik ilunenean ere, gai gara imaginatzeko, amesteko edo irudikatzeko. Geure baitan dago giltza, aske izan edo gatibu bizi, izan nahiko genukeenaren gartzelan.
ErantzunEzabatu